H Οδηγία 2011/24/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 9ης Μαρτίου 2011 «περί Εφαρμογής των Δικαιωμάτων των Ασθενών στο Πλαίσιο της Διασυνοριακής Υγειονομικής Περίθαλψης» και ο αντίστοιχος «περί Εφαρμογής των Δικαιωμάτων των Ασθενών στο Πλαίσιο της Διασυνοριακής Υγειονομικής Περίθαλψης και για συναφή θέματα Νόμο του 2013» δίνουν στους ασθενείς περισσότερα διασυνοριακά δικαιώματα και επιλογές, σύμφωνα με τους στόχους της ενιαίας αγοράς. Ορίζουν σαφώς ότι οι ασθενείς που επιθυμούν ή χρειάζεται να αναζητήσουν θεραπεία σε άλλο κράτος μέλος έχουν το δικαίωμα να το κάνουν σύμφωνα με τους κανονισμούς. Με αυτό τον τρόπο έχουν το προνόμιο να αποφασίσουν αν θέλουν να συμβουλευτούν ιδιώτη ή δημόσιο πάροχο υγειονομικής περίθαλψης στο κράτος μέλος θεραπείας και τα έξοδα να τους επιστραφούν στο ποσοστό που θα τους επιστρέφονταν αν είχαν λάβει την περίθαλψη στη χώρα τους.
Ακόμα ορίζουν τη θέσπιση ενός σημείου επαφής σε κάθε κράτος μέλος για την παροχή πληροφοριών σχετικά με τα δικαιώματα των ασθενών στην υγειονομική περίθαλψη. Το Εθνικό Σημείο Επαφής (ΕΣΕ) παρέχει πρακτικές πληροφορίες στους ασθενείς ως προς τις προϋποθέσεις και τα επίπεδα επιστροφής δαπανών, τις πιθανές θεραπείες, τους παρόχους, τις διαδικασίες επίλυσης διαφορών κλπ. Οι ασθενείς θα έχουν, κατόπιν τούτου, σαφέστερη εικόνα ως προς την ποιότητα και την ασφάλεια της υγειονομικής περίθαλψης που παρέχεται στο εξωτερικό, πράγμα που θα οδηγήσει σε περισσότερο τεκμηριωμένες αποφάσεις αναφορικά με τη διασυνοριακή υγειονομική περίθαλψη.
Οι ασθενείς προτού μεταβούν στο εξωτερικό για σκοπούς λήψης υγειονομικής περίθαλψης είναι σημαντικό να γνωρίζουν ότι το κάθε κράτος μέλος καθορίζει την υγειονομική περίθαλψη για την οποία ο πολίτης / ασθενής τους δικαιούται αποζημίωση και το επίπεδο των εξόδων. Ωστόσο, τα κράτη μέλη οφείλουν να παρέχουν σαφείς πληροφορίες στους ασθενείς για το ποια θεραπεία και μέχρι ποιού ποσού αυτή θα αποζημιώνεται.
Οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης πρέπει να παρέχουν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες στους ασθενείς για να τους βοηθήσουν να προβούν σε μια τεκμηριωμένη επιλογή. Πρέπει να παρέχουν πληροφορίες στους ασθενείς όσον αφορά τη θεραπεία και τη διαθεσιμότητα, την ποιότητα και την ασφάλεια που παρέχουν στο κράτος μέλος θεραπείας, ευκρινή τιμολόγια και πληροφορίες για τις τιμές τους. Οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης πρέπει να χρεώνουν την ίδια τιμή στους ασθενείς άλλων Κρατών Μελών με αυτή που χρεώνουν στους ημεδαπούς ασθενείς, που είναι σε συγκρίσιμη ιατρική κατάσταση. Επίσης πρέπει να παρέχουν πληροφορίες όσον αφορά την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος, την ασφαλιστική τους κάλυψη ή άλλους τρόπους προστασίας αναφορικά με την επαγγελματική τους ευθύνη.
Όταν οι ασθενείς λάβουν διασυνοριακή υγειονομική περίθαλψη θα πρέπει να καταβάλουν το ποσό προκαταβολικά και να αποζημιωθούν όταν θα επιστρέψουν στη χώρα τους παρουσιάζοντας τα απαραίτητα έγγραφα (π.χ. αποδείξεις). Το επίπεδο των εξόδων που θα λάβουν οι ασθενείς δε θα πρέπει να υπερβαίνει το ποσό που θα κόστιζε σε περίπτωση που η υγειονομική περίθαλψη είχε παρασχεθεί στη χώρα τους. Ωστόσο, το κράτος μέλος μπορεί να αποφασίσει να επιστρέψει και άλλα συναφή έξοδα όπως έξοδα διαμονής και μετακίνησης ή συμπληρωματικά έξοδα στα οποία ενδεχομένως να υποβάλλονται τα άτομα με αναπηρία.
Σε περίπτωση που οι ασθενείς λάβουν διασυνοριακή υγειονομική περίθαλψη και υποστούν βλάβη ή κάτι δεν πάει καλά με τη θεραπεία, υπάρχουν διαφανείς διαδικασίες για την υποβολή παραπόνων και μηχανισμοί για την άσκηση ενδίκων μέσων στο πλαίσιο του νομικού συστήματος της χώρας θεραπείας. Τo Εθνικό Σημείο Επαφής θα παρέχει στους ασθενείς τις πληροφορίες που χρειάζονται ως προς το ισχύον καθεστώς στο κράτος μέλος θεραπείας.
Ασθενείς που έλαβαν θεραπεία σε άλλο κράτος μέλος έχουν εξ αποστάσεως πρόσβαση ή έχουν τουλάχιστον ένα αντίγραφο του ιατρικού τους φακέλου. Αν αποδεικνύεται αναγκαία η ιατρική παρακολούθηση, παρέχεται η ίδια ιατρική παρακολούθηση με αυτή που θα παρείχετο αν η υγειονομική αυτή περίθαλψη είχε παρασχεθεί στο έδαφος του.
Οι συνταγές που εκδίδονται σε άλλο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα αναγνωρίζονται στη χώρα κατοικίας του ασθενούς και αντίστροφα. Οι ασθενείς μπορούν να λάβουν συνταγογραφημένο φάρμακο από οποιοδήποτε κράτος μέλος , εφόσον το εν λόγω φάρμακο έχει λάβει έγκριση για πώληση και διατίθεται στο κράτος μέλος που επιθυμούν να το προμηθευτούν , έστω και αν δεν διατίθεται στη χώρα τους.